Blog van Ambassadrice Anna Smit
Een cadeau van het universum.
Het is nu een aantal weken geleden dat ik dat berichtje kreeg: Anna, kan ik je bellen?
M’n stiefzusje.
Oef. Dat gaat over m’n vader.
Ik heb al twaalf jaar geen contact met hem en ook niet met zijn stiefdochter en jongste dochter, dus dan kan dat bericht geen vrolijk nieuws bevatten.
Hersentumor.
Huilend op de fiets naar m’n moeder blijf ik in een smal straatje plakken achter een dikke rode Audi met kenteken D-AD
Als ik niet al aan het huilen was.. En dan zetten de Jacksons ook nog in met I’ll be there.
Of course. I’ll be there. I’ll be there to protect you. Ook al was hij er fysiek niet om mij te beschermen.
Ook al heb ik me mijn hele jeugd onveilig gevoeld met een man die altijd met één been buiten de deur stond.
“With an unselfish love I respect you.”
Omdat hij de wereld een beetje beter wilde achterlaten.
Alles offerde hij op om in de jaren tachtig de agrarische sector aan de kaak te stellen, mensen te informeren wat er gebeurt in de bio industrie. Hij vaarde mee met Greenpeace in de jaren negentig om de walvisjacht tegen te gaan.
Tijdens zijn documentatie van aidswezen in Roemenië zag hij hoe die opgegeven kinderen op de spijlen van hun bed lagen zonder deken en bij terugkomst in Nederland zamelde hij drie vrachtwagens vol dekens en matrassen en knuffels in.
Dat is ook mijn vader. En dat is het deel waar ik trots op ben. Altijd geweest. Op mijn manier zet ik mij ook in om bij te dragen. Eet ik nog steeds vegetarisch, volg mijn roeping om mensen te ondersteunen om in hun kracht te komen met behulp van Yoga, stond aan de Griekse kust om kinderen uit bootjes aan land te brengen en vind dat allemaal mijn plicht als mens en wil daar geen applaus voor.
Dat hij te horen heeft gekregen dat zijn leven net iets sneller eindigt dan waar hij op had ingezet is verdrietig. Dat hij zo veel moois gemist heeft in ons leven is verdrietig. Daar kunnen we ook niks meer aan doen. Maar we mogen nu wel helen.
Hij kan niet meer vluchten, want z’n hele linkerkant is verlamd, wat hem nu ook licht dwingend uitnodigt om de emoties een keer te ontvangen. We huilen wat af. Heerlijk!
Hij erkent mijn verdriet van hem missen en dat heelt instant.
Straks gaat hij naar een plek waar hij goed verzorgd wordt, zodat ik als dochter er alleen nog maar ben om z’n hand vast te houden, te ouwehoeren over vroeger, over hoe zijn voorspellingen van de wereld uitkomen, over z’n kleindochter, dat ze zo op mij lijkt.
Ik heb me uiteraard afgevraagd of het goed is dat ik dat doe, terwijl hij er niet was voor mij en ik kan volmondig zeggen: ja.
Ja, hem bijstaan in de laatste periode en het afsluiten van zijn leven is een ode aan mijn leven. Mijn bestaansrecht komt deels van hem vandaan. Mijn groei, mijn kracht heb ik ontwikkeld dankzij en ondanks hem.
De losse eindjes is nu een rond verhaal en ik kan in liefde afsluiten, zodat ik dat hele ingewikkelde boek ergens een mooie plek kan geven waarbij ik niet huiverig ben om hem af en toe op te pakken.
Wat een cadeau van het universum.
Anna Smit | Owner www.sukhayoga.nl
0618485315
Instagram:
anna_sukhayoga
&
sukhayoga_amsterdam